Nie ma w tym mistycyzmu: naukowcy uruchomili sieć neuronową, która przewiduje życie człowieka i datę jego śmierci.
Wyobraźmy sobie program komputerowy, który może dość dokładnie odgadnąć charakter dowolnej osoby (na przykład, czy jest ona introwertykiem czy ekstrawertykiem), a nawet obliczyć przybliżony rok jej śmierci – wyłącznie na podstawie faktów z jej biografii.
Dokładnie to robi strona life2vec, uruchomiona w zeszłym miesiącu w Danii. Proces rozwoju algorytmu jogo avtori poinformował w numerze czasopisma Nature.
Deweloperzy podkreślają, że nie ma tu mistycyzmu ani fantazji. Dokładność obliczeń zapewnia ogromna objętość analizowanej komputerowo bazy danych, która zawiera wszystkie znane statystyki dotyczące każdego z sześciu milionów mieszkańców kraju.
W tym czysto osobiste, medyczne. Innymi słowy, wszystko, co jest dostępne dla krajowego urzędu statystycznego.
“Nie chodzi o poprawność lub niepoprawność naszych przewidywań, ale raczej o zdobywanie nowej wiedzy” – mówi jeden z wiodących deweloperów, profesor Sjun Lehmann z Politechniki Duńskiej. “Wiedza ta może być udostępniana i przekształcana w działanie.
“Wróżenie to nie młócenie”
Jak wyjaśnia profesor Lehman, historię życia każdej osoby można przedstawić jako łańcuch wydarzeń, które następują po sobie.
Obserwując miliony podobnych procesów, sztuczna inteligencja zaczyna dostrzegać powiązania między powtarzającymi się wydarzeniami życiowymi, pewne wzorce i identyfikuje najważniejsze czynniki zmian, w tym trzy główne: poziom wykształcenia, poziom dochodów i choroby przewlekłe.
Zidentyfikowane połączenia są wykorzystywane do przewidywania prawdopodobieństwa określonego rozwoju wydarzeń. W szczególności szacowane jest również prawdopodobieństwo zgonu z dowolnej przyczyny w określonym wieku.
Wiele osób, których ryzyko zgonu zostało określone przez algorytm jako wysokie, już zmarło. W strefie niskiego prawdopodobieństwa znajdują się przyczyny, takie jak wypadki samochodowe, które są prawie niemożliwe do przewidzenia.
Naukowcy nalegają, aby nie wyciągać daleko idących osobistych wniosków z prognoz programu, ale traktować je jako wskaźnik stanu duńskiego społeczeństwa jako całości.
Przypominają również, że prowadzili swoje badania w kraju o unikalnej kulturze, własnych prawach i normach społecznych.
Oznacza to, że przenoszenie tego modelu do innych krajów nie ma większego sensu.
