Globalna katastrofa: lodowiec na Antarktydzie pęka z rekordową prędkością 130 km/h
Naukowcy uzyskali dowody na istnienie najszybciej poruszającego się pęknięcia w pokrywie lodowej.
Kryzys klimatyczny, który dotknął naszą planetę, ma szczególnie niebezpieczny wpływ na pokryty lodem kontynent. Od lat naukowcy badają topnienie lodowców na Antarktydzie, aby przewidzieć tempo utraty pokrywy lodowej i konsekwencje tego wydarzenia dla naszej planety. Jednak tym razem znaleźli coś zaskakującego i przerażającego, pisze IFLScience.
Zespół z Uniwersytetu Waszyngtońskiego zaobserwował przypominające błyskawicę pęknięcie na szelfie lodowym Pine Island, który jest najszybciej topniejącym lodowcem Antarktydy, odpowiadającym za jedną czwartą utraty całego lodu antarktycznego.
Naukowcy prowadzili obserwacje przy użyciu danych z instrumentów umieszczonych na lodowcu szelfowym przez innych badaczy, a także obserwacji radarowych z satelitów. W rezultacie uzyskali dowód na najszybciej poruszające się pęknięcie w pokrywie lodowej, jakie kiedykolwiek zarejestrowano.
Dane pokazują, że uskok o długości 10,5 kilometra uformował się w pokrywie lodowej z prędkością 35 metrów na sekundę, czyli 128,7 kilometrów na godzinę. Według głównej autorki badania, Stephanie Olinger, jest to najszybszy uskok, jaki kiedykolwiek zaobserwowali naukowcy.
Należy zauważyć, że pęknięcia przechodzące przez lód szelfowy nazywane są szczelinami. Często są one prekursorami cielenia się szelfu, gdy duże bloki lodu odrywają się od lodowca i wpadają do morza.
Zdjęcie: AGU Advances
Inne uskoki na Antarktydzie mają tendencję do formowania się przez miesiące lub lata, ale nowe badanie pokazuje, że może to nastąpić w ciągu kilku sekund. Zwłaszcza jeśli chodzi o najbardziej wrażliwe części Antarktydy. Według Olingera nowe dane sugerują, że przy pewnych dowodach szelf lodowy może się rozdzielić, a zatem powinniśmy spodziewać się podobnego zachowania w przyszłości. Naukowcy uważają również, że wielkoskalowe modele pokrywy lodowej wykorzystywane przez naukowców powinny zostać przerobione w celu uwzględnienia tych szybko tworzących się pęknięć.
Obecnie naukowcy koncentrują się na zrozumieniu fizyki rozpadu lodowców, głównie dlatego, że zmiany klimatyczne i dalsze ocieplenie planety nieuchronnie doprowadzą do topnienia pokrywy lodowej Antarktydy, co z kolei tylko zwiększy częstotliwość pęknięć.
W krótkich skalach czasowych lód lodowcowy zachowuje się jak ciało stałe, ale w dłuższych skalach czasowych jest bardziej “miodową cieczą”. Jednocześnie nowe dane dostarczają dowodów na to, że lód lodowcowy może pękać jak szkło. Zespół uważa jednak, że pęknięcie powstałoby jeszcze szybciej, gdyby lód zachowywał się jak kruchy materiał.
Według Olingera, nowe dane stanowią podstawę do badania fizyki wielu różnych procesów, które wpływają na stabilność lodowców Antarktydy. Oczekuje się, że badając tę kwestię, naukowcy będą w stanie poprawić wydajność modeli wielkoskalowych i przewidzieć przyszły wzrost poziomu morza.
