Astronomowie są coraz bliżej odkrycia pochodzenia największych czarnych dziur we Wszechświecie
Współcześni astronomowie są coraz bliżej rozwiązania zagadki pochodzenia najbardziej masywnych i starożytnych czarnych dziur we Wszechświecie.
Dzięki danym uzyskanym podczas obserwacji za pomocą Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba (JWST), naukowcy zebrali niezbite dowody na to, że czarne dziury o niezwykle dużych rozmiarach istniały w młodym Wszechświecie.
Chociaż czarnych dziur nie można zobaczyć, astronomowie badają kwazary, bardzo jasne obiekty zasilane przez supermasywne czarne dziury. Kiedy materia wpada do takich czarnych dziur, jest kompresowana i uwalnia ogromne ilości energii, czyniąc kwazary najpotężniejszymi silnikami we Wszechświecie.
Najstarszy znany kwazar istniał, gdy Wszechświat miał zaledwie kilkaset milionów lat. Rodzi to pytanie, w jaki sposób takie supermasywne czarne dziury mogły powstać we wczesnych stadiach Wszechświata, biorąc pod uwagę, że znany mechanizm powstawania czarnych dziur związany ze śmiercią masywnych gwiazd wytwarza czarne dziury o masie zaledwie kilka razy większej niż masa Słońca.
Grupa astronomów z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles i Uniwersytetu Tokijskiego sugeruje, że maleńkie czarne dziury mogły odegrać kluczową rolę w tym procesie. Według ich badań, jest prawdopodobne, że proces formowania supermasywnych czarnych dziur rozpoczął się od małych czarnych dziur, które istniały we wczesnych sekundach po Wielkim Wybuchu.
W warunkach wysokiej intensywności procesów fizycznych w tamtym czasie, kosmos stworzył niezliczoną ilość małych czarnych dziur uformowanych z piany wypełniającej czasoprzestrzeń. Chociaż większość z nich już dawno zniknęła, niektóre przetrwały do dziś.
Te małe czarne dziury, odparowując i emitując promieniowanie, mogą dostarczać ciepło niezbędne do powstrzymania gigantycznych obłoków gazu przed fragmentacją w gwiazdy, umożliwiając im powolne zapadanie się w supermasywne czarne dziury.
Badanie to nie tylko dostarcza możliwego wyjaśnienia pochodzenia najwcześniejszych czarnych dziur, ale także pokazuje, jak proste procesy fizyczne oddziałują w nieoczekiwany sposób we wczesnym Wszechświecie.
